1979 Okçu Ortaokulu Mehmet Saraç - Saadettin Anıl
24 KASIMLAR - ÖĞRENCİLERİM - ANILARIM
Yukarıda ki öğrencim, Sivrihisar Okçu Ortaokulu öğrencilerimden ve ilk göz ağrılarımdan biri, adını Eskişehir Odunpazarı Atatürk Lisesi Pansiyonu´nun girişine yazmışlar, ŞEHİT SAADETTİN ANIL PANSİYONU diye.. o yazıyı ilk defa orada görünce, yüreğim yandı, yıldırıma çarpılmış gibi oldum.
Beden eğitimi dersiydi, yanıma usulca yaklaştı, öğretmenim beraber resim çektirelim mi dedi. Çektirelim ama şu ceketini çıkar dedim, çıkarmak istemedi, bari ceketinin düğmelerini çöz dedim, hocam saygısızlık olur dedi.
Öylece resmimiz çekildi.
Sevgili Saadettin ANIL, İyi ki ceketinin düğmelerini çözmemişsin, bu fotoğrafın sana daha güzel yakışıyor.
Sen bu vatana ve herkese borcunu ödedin. Artık düğmelerini çöz ve rahat uyu...
O nun şehit olduğunu daha önce bir asker albümünde resmini görmüştüm, ama bu daha çok etkiledi beni....
Eskişehirin ilk şehitlerinden, mekanı cennet olsun...
ÖĞRETMENLİĞE İLK ADIM
24 Kasım 1979 yılında, ilk öğretmenlik görev yerim, Eskişehir Sivrihisar Okçu Köyü Ortaokulu´na çıktı. Hem de bütün öğretmenlerin ilk defa kurayla atandığı bir dönemde. Bütün arkadaşlarım Doğu illerine tayin olmuştu..
Hemen derhal göreve başlamamız istendi, ben Eskişehir´de okulu bitirdiğim için öğrenci evi eşyalarımı Okçu´dan gelen tek minibüs vardı, sabah gelip, saat üçte dönüş yapıyormuş, garajda onu buldum. Şoför ismail abi ile benim ev eşyalarını minibüsün üstündeki bagaja sardık, tabi benim eşyalar bagajı doldurdu, saat da oniki civarıydı. Hoca saat üçte burada ol dedi.
Biz ön koltuğu da ayırdık. Çarşılarda dolaşıyorum, bir türlü vakit geçmiyor, Nacar marka saatime, arada bir bakıyorum, dolaşa, dolaşa baya bir vakit geçti. Geldim garaja ama araba falan kalmamış.
Oradan biri, hemşerim adamlar seni çok aradı buralarda, yarım saat beklediler, sonra da gittiler dedi. Saat dört dediler. Saate bir baktım, benim burmalı, kurmalı saatim ikide durmuş, ben de farketmemişim.
Kızgınlığımdan saati yere bi çarptım, dağıldı gitti. Dediler yarın yine minibüs gelecek, eşyaların kaybolmaz dediler.
O akşam otelde kaldım, ertesi gün saat onikide minibüsü buldum. İsmail abi eşyalarımı köy kahvesinin bir köşesine taşıdıklarını, merak etmememi söyledi.
O gün köye vardık, Öğretmen arkadaşlar, minübüsten inince beni karşıladılar, evlerinde misafir ettiler. Saadettin Anılı ve ailesini orada tanımıştım..
Yıllar sonra Pamukova Mekece İlköğretim okulunda çalışıyorum, öğretmenler günü kutlanıyor, hocam, hep matematik, hep ders, ders... Bugün bari muhabbet edelim dediler, bir hatıranız yokmu bize anlatın dediler, bende bu olay aklıma geldi, anlattım. Gülüştüler..
Ertesi sene yine öğretmenler günü kutlamaları başladı, sınıfı süslemişler, tahtaya büyük, büyük yazılar yazmışlar. Yiyecekler, pastalar alınmış...
Hocam dediler, sana bir hediyemiz var, büyükçe bir paket yapmışlar, masaya biri getirdi, hadi aç, aç diye.. sınıf bağırmaya başladı.
Kutuyu aça aça bir baktık, bir kol saati.
Dediler hocam geçen sene siz o anınızı anlattınız, biz o kırılan saatin parçalarını otuz kişi, bir, bir topladık, sana teslim ediyoruz, inşallah bi daha böyle birşey yaşamassınız....
24 kasım öğretmenler günü dolayısı ile hem Okçu köyü ortaokulu öğrencilerimi hem Mekece ilköğretim okulu öğrencilerimi, hemde diğer bütün öğrencilerimi, sevgi ile anıyor selamlarımı iletiyorum.
Bütün öğretmen arkadaşlarımın öğretmenler gününü kutluyorum.
M.SARAÇ
