YENİPAZAR İLKOKULU 1965-1970-71
1968-1969 3. ve 4. Sınıflar Yenipazar´ın 1959 VE 1960 Doğumlu Çocukları
Öğretmen Satılmış Şahin, Eğitmen Mustafa Güven , Öğretmen Birsen Aydın, Hademe Ali Bayrakçı
Ali Yıldız, Ergün Özmen, Fikri Selvi, Kadir Çoban, Mustafa Turan, Mehmet Ünsal, Tuncay Eker, Zeki Güven, Erdoğan Özmen, Engin Arıkan, Ekrem Özgüven, Yaşar Özmen,Mehmet Gündüz, Ömer Genç, İrfan Dağ, Ali Özcan, Naci Yılmaz, Bayram Kara, Hasan Bayrakçı, Seyfi Kara, Lütfi Kara, Davut Yüksel, Abdullah Yüksel
Kızlar: Emine Yıldırım, Günnur Kullapçı, Ümmühan Yanık, Fadime Işık, Gülşen Özkan, Sezer Özgüven, Sevim Kamacı, Fikriye Uysal, Habibe Yıldız, Fadime Ünal, Fahriye Değirmenci, Zeyneti Değirmenci, Ümmühan Temiz, Yaşar Turan, Şehime Güven, Seher Şengül, Sebahat Aygüneş, Emel Vural, Gülseren Güven, Sevim Özgüven, Hamide Nadir, Sebahat Uluğ.
Yazıma başlamadan önce bütün öğretmenlerimi saygıyla vefat edenleri rahmetle anıyorum.
" Karga karga gak dedi,
Çık şu dala bak dedi,
Çıktım baktım o dala,
Bu karga ne budala.
Karga fındık getirdi,
Sıçan yedi bitirdi,
Altı ay bir güz gitti,
Müjde alfabe bitti." Alfabe kitabımızın en son sayfasında bulunurdu bu tekerleme.
Bu okulda dört derslik vardı. 2 ile 3 ler bir derslikte , 4 ile 5 ler öteki derslikte okurduk. 1´ler de ayrı bir derslikte öğrenim görürdü. Diğer sınıf beslenme odası olarak kullanıyordu. İkinci dersten sonraki teneffüste Ali Bayrakçı ve eşi Şadiye hanımının pişirdiği cızdırmaları yer, süt tozu ile yapılmış sıcak içeceğimizi içerdik.
Birinci sınıfı Eğitmen Mustafa Güven´de okuduk. ( Eğitmenler köy okullarında ilk üç sınıfı okutmak üzere yetiştirilmiş öğretmen.) Mustafa Güven tahminen 1940 lardan 1980´e kadar Yenipazar´da görev yapmış; dolayısıyla abilerimizi , ablalarımızı da okutmuştu. Halkın sevgisini ve saygısını kazanmış bir kişiydi.
En meşhur sözü: "Ulan herif! " idi. Dersi bilemediğimiz veya yaramazlık yaptığımız zaman bu sözü gülerek kullanır, parmaklarıyla öğrencinin kafasını sarar; sağa sola hafifçe çevirirdi. Bu hafif ceza yüzünden Eğitmen´den korkmazdık.
Onunla ilgili unutamadığım bir anım da şuydu: Biz üçte Birsen Öğretmen´de, dört ile beşte Satılmış Öğretmen´de okurken birinci sınıftan bir öğrenciyi doldurur, kurar ve bizim sınıfa gönderirdi. Dersin sonlarına doğru bu öğrenci tekme ile bizim sınıfın kapısını açar. Efe gibi sallanarak tahtanın önüne gelir ve şu nutku atardı: " Heeeeeeyyytttttt!... Bana derler Müştebaların Müştebası! Ben adamı yakarım! Var mı ülennnn bana yan bakan? Heeeeeyyyyttttt!!!" Sonra kapıyı çarpar, çıkar giderdi sınıfına. Biz ve öğretmenimiz gül babam gül... Bu kişi Müşteba yerine Zeki, Ahmet, Mehmet, Hasan, Hüseyin olsa da metin aynıydı.
Siyah önlük giyer, beyaz yaka takardık. Önlüğümüze kirlik de derdik. Kalemlerimizi kalemtıraşımız olmadığı için babalarımıza bıçakla açtırır, sırça parmak kalana kadar kullanırdık. Silgimizi kaybolmasın diye bir iple boynumuza asardık. Defter ve kitaplarımızı, kalemlerimizi annelerimizin diktiği siyah bez torbalara koyardık. Okul çıkışında boynumuza asar, koşa koşa evimize gider; önlüğümüzü ve torbamızı kapı ve yer evinin penceresinden fırlattığımız gibi tahıl pazarına oynamaya koşardık. Çamur ta sırtımıza kadar çıkardı.
Kışın her öğrenci her gün iki adet sobalık odun getirirdi okula. Okulun bahçesine girişte sağ taraftaki bodrumun odunluk kapısı önüne bırakır, içeri girerdik.
Okula girişteki merdivenlerinin karşısında taşlar döşenmiş yaklaşık iki yüz metrekarelik kareye yakın bir zemin bulunurdu. Törenlerde sınıf sınıf boy sırasına göre bu zeminin üstünde sıraya geçerdik. Andımız´ı ve İstiklal Marşı´mızı bu zeminde söylerdik.
1966-1967 Eğitmen Mustafa Güven ve Öğrenciler Bu fotoğrafta 1960´lılar: Fikri Selvi, Muhsin Bağcı, Ömer Genç, İrfan Dağ, Mehmet Ünsal, Hasan Değirmenci, Müşteba Aydoğdu, Nursen Varol, Fahriye Değirmenci, Meryem Özdemir, Vedat Çelik, Kadir Çoban, Ergün Özmen, Yaşar Özmen, Sezer Özgüven, Necla Nadir, Sebahat Aygüneş, Fikriye Uysal, Ayşe Karhan, ...
İlkokulda bizim kuşak çocukların korkulu rüyası kerrat cetveli ( çarpım tablosu) idi. Birinci sınıftan itibaren teneffüslerde hep onu ezberlemeye çalışırdık. Her defterin arkasında bulunurdu kerrat cetveli. Okulun bahçesinde " iki kere bir iki, iki kere iki dört, iki kere üç altı... Kimi öğrenci beşleri, kimi öğrenci yedileri; kimileri sekizleri çalışırdı. Çünkü okulda öğretmenlerimiz, sokakta abilerimiz, amcalarımız bizi bununla sınav yaparlardı çoğu kez. " Altı kere dokuz? " __ Elli dört . " Dokuz kere altı? " __ ... ?!
En sevdiğimiz gün çarşambaydı. Çünkü o gün pazarda sucuk ekmek satan Gölpazarlı Demir Ali dayıdan yirmi beş kuruşa sucuk yağına batırılmış çeyrek ekmek alırdık. Ayrıca öğleden sonra da müzik dersi işlerdik . Bu derste Erdoğan Özmen´den Sevda Yüklü Kervanlar´ı, Ekrem Özgüven´den Sivas Ellerinde Sazım Çalınır´ı, Bayram Kara´dan Urfalıyam Ezelden, Urfanın Etrafı Dumanlı Dağlar, Aman Dünya Ne Dar imiş..., Mustafa Turan´dan Ben Hovarda Şoförüm´ü zevkle dinlerdik. Cumartesi günlerini de severdik. Çünkü cumartesileri yarım gün eğitim-öğretim yapılırdı.
Yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz birçok yetenekli arkadaşımdan kimisi imkanı olmadığı kimisi de babalarının okutmaması, okuyup da ne olacak demesi yüzünden öğrenim çağlarını kaçırmış arkadaşlarımdır. Keşke hepsi okuyabilmiş olsalardı. İstanbul´ da yüzden fazla öğretmenli okullarda çalışırken çok kötü şartlarda okutulmuş bayan ve erkek öğretmen arkadaşlarımın yaşamöykülerini dinleyince okuyamayan zeki ilkokul sınıf arkadaşlarıma yandım.
Fadime Ünal ( Kızılkuyulu ), Zeyneti Değirmenci okuma dersinde çok başarılı öğrencilerdi. Güldür güldür ve hecelemeden okurlardı. Şimdiki değerlendirmem şudur: Ya evlerinde okuyacak materyal çoktu ya da okuma kitabındaki metinleri defalarca evde tekrarlıyorlardı. Çalışkan öğrencilerdi. Çoğumuz ağır okurduk. Matematik dersinde ise bakkal hesabı, pazardan alış veriş hesabı ve koyun kuzu hesabi çok öncelikliydi. Yani problemler güncel yaşamdandı. Bu derste Lütfi Kara iyiydi.
Bir gün matematik dersindeyiz. Dört ya da beşteyiz. İlkokul sınıf arkadaşım Bayram Kara´ya sordum bunu. "Dörtteydik ." dedi. Metrenin alt ve üst katlarını işliyoruz. Öğretmenimiz Satılmış Şahin. Sıra üst katlarına gelmişti. Sözel olara anlattıktan sonra bana " Zeki git , uzun bir urgan getir evden dedi." Koşarak gittim. Deste arabasını sardığımız urganlardan birini omzuma attım, döndüm okula.
Bizim sınıf dışarıda beni bekliyordu . Hemen urganı uzatıp bir, iki, üç ,dört ... 10 m. "Çocuklar bununla 1 km. ölçeceğiz. Bakalım 1 km ne kadar bir uzunlukmuş ?
Bahçe giriş kapısından yani Fethi Dülger´in evinin şimdiki hükümet binası köşesinden Gölpazar´ı yoluna doğru ölçmeye başladık. O zamanlar trafik hiç yok. Traktör bile yok. Cümbür cemaat ölçe ölçe gidiyoruz. Aşağıçay köprüsünün başında 1 km´yi tamamladık.
İlkokulda okurken unutamadığım bir anım da Gökçeler gezisiydi. Gökçeler´e gitmiş, öğrencilerle tanışmıştık. Her bir Gökçelerli öğrenci bir iki arkadaşımızı evlerine yemeğe götürmüştü. O arkadaşlarla diyaloğumuzu çoğumuz hala devam ettirmekteyiz. Aynı şekilde bize de Ahlar köyünden geziye gelmişlerdi. O öğrencilerin içinde kocaman kocaman sakalı bıyığı çıkmış öğrencilerin olması çok dikkatimizi çekmişti. Hepsi çok utangaç ve çekingendi. Demek ki öğretmenler bu öğrencilere çokça sınıf tekrarı ettirmişlerdi.
Bu Ahlarlı arkadaşlarımızın mahcubiyetlerini hiç unutamadım. Yıllar sonra öğretmen olduğumda sene sonunda not veririken bu Ahlarlı abileri; ortaokul ve lisede sınıfta bırakılarak öğrenim hayatı dışına itilmiş koca koca ve çok efendi arkadaşlarımı hatırladım ve kanaat notumu işlevsel hale getirdim.
Bütün ilkokul arkadaşlarıma ve öğretmenlerime sevgiler,saygılar. Zeki GÜVEN Pendik, 04.02.2017
